Beelden van stand

Het is weer zo’n dag

te moe om te vliegen

enkel zin om te wiegen

op thermiek los van de tijd

Maar een aards gezag

trekt mij naar beneden

om mezelf te besteden

aan in brons gegoten

vergankelijkheid.

Als simpele duif,

schuif ik mezelf opzij

en glij

uit mijn vlucht

richting barones

de Pompadour

op de mosgroene koer

van het binnenhof.

Ik ben haar slof.

Haar dienaar. Haar brug.

Haar lichaam oogt stug.

Maar in het verlangen

onvervuld is ze al die

eeuwen blijven hangen

met groeiend ongeduld.

Ze is een beeld. Van stand.

Dat in weer en wind en door

smart overmand, wacht om

te worden bemind.

Ik land in haar hand en het

spervuur begint. Aan vragen

die ik straks naar de einder

moet dragen. Vragen als post

vol verwachtingen

die bij leven nooit werden

ingelost.

********

Onder mij staan

de beelden van stand

centraal op de pleintjes

maar mentaal aan de kant

Ze voelen zich kleintjes

en oninteressant. Losgeslagen

uit hun oorspronkelijk verband.

Onder het groene mos,

schuilt

hun blos.

Vol pudeur. Hun grandeur

is vervlogen in vergetelheid. In een

tekort aan tijd. Van mensen in

de armen van onverschilligheid.

Hoewel onopgemerkt

 en ingeperkt

klopt er een blauw hart

in elk beeld

dat bloedt

bij de aanblik

van een wereld die

zichzelf besteelt.

Vanuit hun verstilling

zien ze het komen

en gaan van mensen

met eendere wensen

en de verspilling op de

weg daar naartoe. Nooit lijkt

de zelfverloochening

haar spelletje moe.

Van vader op zoon.

Allen op zoek naar geluk.

Volgens het nieuwste

patroon maar dat blijkt nu al kaduk.

De beelden van stand

missen het adellijke van toen.

De traagheid, het schrijden.

Het eerst denken dan doen.

Tussen de beelden van stand

vlieg ik heen weer.

Er lijkt in hen een verlangen ontbrand

naar de grote ommekeer.

******

Boven op de Sint-Pieterskerk

in een gouden gloed van vuur

kwijt Meester Jan

zich van zijn werk

en slaat ongenadig

het volgend uur.

Boven hem drijven de wolken

richting oneindigheid.

Onder hem kolken

de mensen onbewust

van hun tijdelijkheid.

Onbewust van hem,

de vergulde stem van de tijd.

Ik haast mij op zijn schouder,

vertrouwder dan gebruikelijk

en fluister: Luister, Jaquemart,

vannacht wordt de laatste

en de eerste.

Hou je klaar

en wek de oude meester

over honderd tellen.

Dan zal ik de andere beelden vertellen

dat het moment is aangebroken

om het vuur op te stoken

voor de opstand

van alle beelden van stand.

Meester Jan verbleekt,

wankelt en vraagt van streek:

Komt die opdracht van haar,

mijn amour? Is zij dan klaar met de liefde,

mijn madame de Pompadour?

Ik trek mijn vleugels op.

Leugens zijn een strop

die ik hem niet om de nek wil leggen.

Zij zal het je zelf wel zeggen, maar

gedenk nu je taak. Honderd tellen

en dan raak. Geen oordeel vellen.

Alles voor de goede zaak.

De zon kantelt

richting horizon. Ontmantelt

traagzaam de dag.

Ik bezoek de andere beelden

zo snel ik vermag en hoop

dat al wat hen ooit verdeelde

hen nu verenigen mag.

*******

De stad bezit

een weelde aan beelden

van oud-strijders tot wegbereiders,

filosofen, spotters zonder

mededogen en zelfs een maagd

die zich drijvend

stroomopwaarts had gewaagd.

Ik bezoek ze allen

en laat de woorden vallen

als regendruppels

op ontkiemend zaad

als de knuppel

die het hoenderhok

ontploffen laat:

Smelt jezelf tot dageraad

In honderd tellen,

zwellen bejaarde harten

tot jonge veulens, barsten

lethargische geesten

uit hun teugels

en verovert vergeten

bronstigheid het brons.

Het gegons van opgewonden

standbeelden trekt door de stad

die haar eigen helden

en verworvenheden vergat.

Meester Jan start dan

het meesterplan, mikt en tikt

met een gulden stokje

het klokje met de hoogste toon.

Voor alle mensen doodgewoon,

maar niet voor de meestersmid

die al eeuwenlang op het geluid

te wachten zit. De trilling trekt

als een rilling door de tijd. Wekt

de oude meester uit zijn gelatenheid

en vonkt het vuur in de koude haard.

Het uur van de opstand

is geopend verklaard.


*******



Die nacht
vervalt heel even
de zwaartekracht
en zweven de beelden
van stand naar hun
meester met aambeeld
en hamer in de hand.
Onder de navel van de stad
in de catacomben 
van de kerk pookt hij
het vuur in het hellegat
en start zijn meesterwerk.
Brons wordt betrokkenheid
en versmelt zich met goud.
Zonder stand of onderscheid
wordt aan een finaliteit gebouwd.
Uit de ziel van elk beeld, steelt
de smid het woord dat het diepst
van binnen zit. Eer of adelheid.
Gelijk- en broederlijkheid. Vrij-
en menselijkheid.
Hij giet deze woorden in mallen
zo groot als mensen
en zaait ze 
als reuze wensen
als ijzeren wallen
over de langste laan van de stad.
Als een kronkelpad
dat de pas remt
en elke wandelaar
tot bezinning stemt.
Onder mijn vrolijkst gekoer
smelt hij madame de Pompadour
samen met Meester Jan tot een 
spiegelend hart dat de eeuwigheid 
tart met daarin twee in elkaar
gehaakte gouden ringen.
Deze twee verliefdelingen plant
de smid daar  waar de nood
het hoogste zit.
Als de stad ontwaakt
is er geen beeld meer
dat op zijn sokkel waakt.
Maar vanaf die dag
zag iedereen hen 
weer staan
waardig en confronterend
in het midden van 
de naar hen hernoemde
BONTGEGOTENLAAN.

*******